Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD:
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD:
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD LEGENDA:
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD ZADEMONSTROWANIE:
Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach.
Siatka: Dziedzictwo kulturowe.
ul. Żwakowska 8/66.
43-100 Tychy.
oznaczenie lakoniczne MMSPHJD.
połączenie telefoniczne VoIP 32/2181524.
tel. komórkowy + 48 692875944.
e-mail arhen-dominiak@hotmail.com .
NIP 6461145679.
REGON 243501544.
obszar podległy wojewodzie – śląskie.
kraj Rzeczpospolita Polska – Europa, Świat.
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD CENTRALA.
OBSADA ZARZĄDZAJĄCA INSTYTUCJĄ:
tel. VoIP 32/2181524.
tel. komórkowy + 48 692875944.
e-mail arhen-dominiak@hotmail.com .
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD WACHLARZ EKSPONATÓW:
.
.
MUZEUM WEKSYLOLOGIA.
.
.
.
MUZEUM SYMBOLIKA.
.
.
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD Barwy heraldyczne.
HERALDYCZNA BARWA, koloryt (określany mianem tynktura) wyłaniający się na herbach. Przetasowany z chorągwi w okresie powstawania herbów (XII w.). Uzewnętrzniały się 4 fundamentalne barwy heraldyczne: czerwona, błękitna, zielona, czarna. Użytkowano także 2 metale – złoto i srebro, wyręczaneane często barwami żółtą i białą. Używano też – znikomo – rozbieżnych tonacji. W posługiwaniu się pigmentacją heraldyczną istniała zasada, aby nie nakładać barwy na barwę i metalu na metal. Jednak w heraldyce rodzimej od tej zasady powodowano liczne odstępstwa. Na bilans ubarwienia w herbach szlachty wpływały barwy godła państw. Dlatego w herbach polskich szczególnie występowały czerwień i srebro. Od XVII w. oznaczano barwy także graficznie (szrafirowano). Strefę złota – płaszczyzna kropkowana, jednakoż srebra – czysta. Czerwień – kreski pionowe, za to błękit – smuga pozioma. Zieleń – linia skośna z prawa na lewo, wszakże czerń – kratka.
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD Heraldyka.
HERALDYKA [niem.], kwalifikacja uzupełniająca historię. Rozważa początki, rozwój, znaczenie prawne oraz zasady modelowania plastycznego – herbów. W kolokwialnym ujęciu, aczkolwiek niesłusznie, tytułem heraldyki obejmuje się także genealogię. Nauka o herbach wykluła się z powstałej w XIII w. praktycznej potrzeby opisywania i rysowania herbów oraz czuwania nad ich poprawnością. Normy tworzenia herbów oraz prawidła ich stylowej ornamentacji zwiemy sztuką heraldyczną. Empiria nad powstaniem i rozwojem herbów co więcej stosunkami prawnymi z tym związanymi tworzą wiedzę heraldyczną. Przebrzmiałymi źródłami herbów są przygotowywane przez – heroldów tzw. role herbowe (pierwsza znana z Anglii z 1244 r.) lub księgi turniejowe. W naszym kraju – obok pieczęci książęcych i szlacheckich, które od pocz. XIV w. noszą już znaki zgodne z ustalającymi się wtedy herbami – sarkofagi kościelne, tablice erekcyjne. Również zworniki i zabytki barwne: polichromie ścienne, iluminacje w rękopisach, rysunki i opisy w herbarzach zagranicznych. Do źródeł zreferowanych należy doniosła zawartość zapisek sądowych, powstających do końca XIV w. w związku z zarzutami nieszlachectwa (naganami), oraz J. Długosza Insignia seu clenodia incliti Regni Poloniae z 2 poł. XV w. Heraldykę uprawiano już w XVII i XVIII w. (wykłady heraldyki na uniwersytetach niem.). Jednak początek jej nauk. traktowania przyniosła dopiero poł. XIX w.
.
Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki MMSPHJD Herbarz.
HERBARZ, opracowanie składające się z uformowań mistrzowskich rycin alboż charakterystyk identyfikatorów. Armoriał komunikuje o ich korzeniach i wyszczególnia pieczętujących się nim pokoleń. Role herbowe ewentualnie Księgi turniejowe sterowane od XIII w. za pośrednictwem heraldyków, to główne herbarze.
.