Henryk Jan Dominiak Biżuteria – autorska – tylko na zamówienie  

Henryk Jan Dominiak Biżuteria 

klasa prawa własność rynkowa – oznaczenie DOMINIAK AH

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – dysponent Tychy / PL – Klasyfikacja wiedeńska 24.01.05 – Systematyzacja nicejska 14. Data obwieszczenia, numer BUP, kod publikacji – 2016-07-18, 15/2016, P006 – Zgłoszenia znaków towarowych (od 15.04.2016 roku). Data dziennika, numer WUP, kod edycji – 2017-02-28, 02/2017, P001 – Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – opis  .

.

.

.

.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – wyroby złotnicze i jubilerskie

.

• biżuteria damska.

• subtelne piękno srebrnej biżuterii. 

• biżuteria dla każdej kobiety.

• firmowa biżuteria z kamieniami szlachetnymi i dekoracyjnymi. 

• artystyczna biżuterja dla Pani.

• biżuteria złota i srebrna.

• modna biżuteria.

• biżuteria okazjonalna.

• naturalne kamienie szlachetne.

• oryginalna biżuteria.

• nowoczesna biżuteria.

• komplet biżuterii.

• indywidualny wzór biżuterii.

• nowoczesna biżuteria artystyczna.

• biżuteria ręcznie robiona z kamieni.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – pierścionki

.

• Pierścionki zaręczynowe Tychy.

• Oryginalne pierścionki – biżuteria – kolekcja – złotnik artysta.

• Pierścionki artystyczne jubiler tychy.

• Biżuteria pierścionki.

• Pierścionki zaręczynowe – śląskie.

• Pierścionki srebrne i złote.

• Biżuteria srebrna z kamieniami szlachetnym w pierścionku.

• Pierścionek – piękna biżuteria na każdą okazję.

• Pierścionek – biżuteria autorska srebrna.

• Ozdoby z czystego złota.

• Piękna i delikatna ozdoba Damy.

• Biżuteria z kamieni naturalnych.

• Romantyczne ozdoby.

• Artystyczne obrączki – indywidualne realizacje.

• Pierścionki zaręczynowe wykonywane na zamówienie.

• Biżuteria projektancka – designerska, artystyczna, unikatowa.

• Pierścionki – surowa, naturalna forma złota.

• Pierścionki złote ze szmaragdem.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – sygnety

.

• sygnety z herbami.

• sygnety herbowe Tychy.

• sygnety szlacheckie.

• pierścień biskupi relikwie.

• sygnety rodzinne.

• noszenie sygnetu rodowego.

• pierścienie i sygnety.

• sygnet – herbowy, wojskowy, po prostu męski.

• szlachectwo – sygnet.

• sygnety szlacheckie – herb rodu. 

• w obronie złotego sygnetu.

• władca pierścieni drużyna pierścienia plan wydarzeń.

• wymień niebezpieczeństwa grożące osobie która posiada pierścień.

• dlaczego bohaterowie nie chcą dopuścić by pierścień trafił do kogoś kto zgubił go przed wiekami.

• pierścień uszczelniający rysunek techniczny.

• pierścień ukąszenia klątwy.

• pierścień rybaka jana pawła ii.

• pierścień zabezpieczający przegub.

• pierścień zabezpieczający do wałków.

• pierścień atlantów zagrożenia.

• cała prawda o pierścieniu atlantów.

• pierścień atlantów a kościół katolicki.

• pierścień segera szczypce.

• pierścień kanonicki.

• pierścień kaysera-fleischera.

• pierścień kleopatry.

• pierścień nibelungów.

• pierścień królowej anny.

• pierścień piraci z karaibów.

• pierścień piranu.

• pierścień arabeli.

• pierścień mocujący do puszek.

• pierścień morfolinowy.

• pierścień okultystyczny.

• pierścień oko horusa jak nosić.

• określ z jakich tkanek powstaje pierścień kambium w łodydze i korzeniu.

• pierścień aromatyczny.

• pierścienie tłokowe.

• jak powstały pierścienie saturna.

• planety ktore maja pierscienie.

• pierścienie władzy krasnoludów.

• sauron po zniszczeniu pierscienia.

• pierścienie białeckiego.

• pierścienie ochronne stosowane w ochronie osób.

• pierścienie ochronne na palce.

• pierścienie ochronne na felgi aluminiowe.

• co symbolizuje sygnet.

• na którym palcu nosi się męski sygnet.

• jak prawidłowo nosić sygnet.

• cmentarzysko szerpów – zaginiony sygnet.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – bransoletki

.

• bransoletka na noge.

• bransoletka na nogę sznurek.

• bransoletka z muszelek jak zrobić.

• bransoletki sznurkowe ze złotą zawieszką.

• bransoletka królewski splot.

• łańcuszek złoty splot królewski damski.

• bransoleta do zegarka.

• bransoletka do korsarza.

• bransoletka z kwiatów na rękę jak zrobić.

• bransoletka skrzydła anioła znaczenie.

• bransoletka skrzydła srebrna.

• bransoletka drewniana ze świętymi.

• różaniec benedyktyński bransoletka.

• bransoletka fitness.

• bransoletka wielofunkcyjna.

• bransoletka wieczór panieński.

• bransoletka na kostkę.

• turmalin arbuzowy bransoletka.

• bransoletka z hematytu właściwości.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – kolczyki

.

• najmodniejsze kolczyki złote.

• złoto – Kolczyki – Biżuteria.

• kolczyki w uchu.

• złote kolczyki celebrytki.

• złote kolczyki długie, krótkie, wiszące, indywidualne.

• ekskluzywne złote kolczyki.

• artystyczne złote kolczyki.

• złote kolczyki w śląskie.

• jakie kolczyki pasuja do krotkich wlosow.

• jakie kolczyki do okrągłej twarzy.

• jakie kolczyki wyszczuplaja twarz.

• jakie kolczyki podobają się facetom.

• kolczyk w nosie u dziewczyny.

• co oznacza kolczyk w nosie po prawej stronie.

• kolczyk w nosie indie.

• kolczyk w nosie kółko z boku.

• kolczyk w wardze.

• kolczyk w wardze powikłania.

• migracja kolczyka jak zapobiec.

• dzikie mieso kolczyk w nosie.

• zaczerwienienie wokół kolczyka w nosie.

• zmiana kolczyka w nosie.

• kolczyk u chłopaka w uchu.

• facet z kolczykiem.

• kolczyk ucho chrząstka.

• kolczyk w chrząstce ucha tragus.

• kolczyk w karku powikłania.

• ziarnina kolczyk w chrząstce.

• kolczyk w wędzidełku pod językiem objawy.

• kolczyk pod językiem powikłania.

• kolczyk pod językiem skutki uboczne.

• kolczyk w pępku rodzaje.

• kolczyk w języku zagrożenia.

• kolczyk u psa.

• kolczyk pod obojczykiem nazwa.

• microdermal kolczyk.

• ozdoby ślubne do włosów rozpuszczonych.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – naszyjniki

.

• Naszyjnik damski.

• Naszyjnik męski.

• Pektorał.

• Naszyjnik firmowy.

• Naszyjnik z imieniem srebro.

• Złoty naszyjnik z imieniem.

• Naszyjnik z Twoim imieniem oraz biżuteria spersonalizowana.

• Naszyjniki – Prezenty.

• Naszyjnik z imieniem, modne kolekcje.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – muzealnictwo

.

• Symbol Muzealne rysunki w dobrym smaku.

• Team mikroskopijnej wypowiedzi artystycznej.

• Instytucja kultury przy ulicy Żwakowskiej.

• Muzeum medali założone w 2013 roku przez Henryka Jana Dominiaka.

• Dyrektor Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak

• Dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Tychach.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – biżuteria

.

• elegancka sztuczna biżuteria.

• biżuteria wieczorowa w stylu gwiazd.

• biżuteria do sukienki wieczorowej.

• biżuteria do włosów.

• biżuteria do krótkich włosów.

.

BIŻUTERIA [franc. niepokaźne wyroby złotnicze i jubilerskie (złotnictwo, jubilerstwo), noszonene jako ozdoby ciała i stroju.

Wykonywane przede wszystkim z materiałów cennych (szlachetne metale, drogie kamienie, kość słoniowa) i okazałych (masa perłowa itp.).

Upiększane różnorodnymi technikami filigran, granulacja, emalia, szlifowanie kamieni) i odznaczające się zwykle artystycznym wykonaniem.

Biżuteria znana była we wszystkich epokach i środowiskach kulturalnych, które w różny sposób określały jej rolę społeczną i zasób podstawowych form.

Punktem wyjścia była zwykle funkcja użytkowa przedmiotu.

a) rola dekoracyjności.

Szczególnie wyraźna w wyrobach służących do dekoracji stroju (fibule, agrafy, klamry, guzy, szpile, brosze, pasy).

b) rola ozdobnictwa.

W biżuterii stanowiącej ozdobę ciała (diademy, naszyjniki, łańcuchy, wisiory, medaliony, kolczyki, naramienniki, bransolety, pierścienie) przeważał czynnik dekoracyjny.

c) rola kultu religii.

Służyła ona często potrzebom kultu religijnego (amulety, talizmany, relikwiarze).

d) rola oznaki władzy.

Bywała stosowana jako oznaka władzy czy godności świeckiej i religijnej, przynależności klasowej czy wreszcie jako zewnętrzne świadectwo bogactwa.

e) rola pamiątek.

Osobną kategorię stanowiła biżuteria pamiątkowa (np. tzw. czarna biżuteria, noszona po upadku powstania styczniowego).

Formy artystyczne błyskotek kształtowały się zgodnie z ogólnymi przemianami stylowymi, korzystając we właściwej sobie skali z repertuaru motywów ornamentalnych, środków wypowiedzi plastycznej i wątków tematycznych.

Wzory dla klejnotów tworzyli niejednokrotnie wielcy artyści, jak A. Dürer, B. Cellini.

W warunkach współczesnych zakres stosowania kosztowności ograniczył się w dużej mierze do stroju kobiecego i podporządkowany został wymogom mody, co stało się możliwe dzięki wprowadzeniu produkcji fabrycznej i tanich, efektownych materiałów dekoracyjnych.

Obok masowych wyrobów tzw. biżuterii sztucznej (produkowanej zwłaszcza w Czechosłowacji i Francji), mające znaczenie czysto dekoracyjne i obliczonej na stosunkowo krótki czas używania, rozwija się nadal biżuteria tradycyjna, wykonywana z kosztownych materiałów. Rozwija się również biżuteria artystyczna, projektowana niejednokrotnie przez wybitnych plastyków współczesnych m.in. S. Daliby. W Polsce artystyczne klejnoty w srebrze H. Grunwalda i stylizowana biżuteria o motywach ludowych.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – kolekcjonerstwo

.

Kolekcjonerstwo biżuterii, ze względu na jej walory plastyczne, rozpowszechniło się w Europie od czasów renesansu.

Obecnie najcenniejsze zbiory skarbów posiadają: Museo degli Argenti we Florencji, British Museum i Victoria and Albert Museum w Londynie, muzeum Luwru w Paryżu, Kunsthistorisches Museum w Wiedniu, Grünes Gewölbe w Dreźnie, Orużejnaja Pałata na Kremlu w Moskwie i Metropolitan Museum w Nowym Jorku.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – emalia

.

EMALIA [franc.], rzem. artyst. barwne szkliwo stopione na powierzchni metalu, także technika zdobienia tym sposobem i dzieło nią wykonane.

Emalią nazywa się również barwne glazury ceramiczne.

Sztukę zdobienia emalią nazywa się emalierstwem, dawniej – robotą szmelcowaną (niem. Schmelzarbeit) lub smakowaniem (wł. smalto).

Szkliwa zabarwione tlenkami metali nakłada się na wygładzoną powierzchnię metalu i ogrzewa do odpowiedniej temp., w której szkło topiąc się tworzy powłokę trwale związaną z podłożem (emalie).

Powierzchnię polakierowaną szlifuje się i poleruje. W zależności od sposobu nakładania lakieru wyodrębnia się cztery zasadnicze techniki:

a) emalia komórkowa (franc. cloisonnć) – na powierzchni metalu tworzy się rysunek z przylutowanych pasków metalowych lub spłaszczonego drutu i powstałe w ten sposób komórki wypełnia każdą jednym kolorem lakieru. Odmianą emalii komórkowej jest emalia siedmiogrodzka, zw. też węgierską. Tu wzór wykonany jest z cienkiego drutu lub filigranu, a komórki wypełnione są tylko do połowy głębokości, tak że druciane przegródki wystają ponad jej powierzchnię.

b) emalia żłobkowa (franc. champlevć) – w zagłębienia wyżłobione lub wytrybowane w metalu kładzie się szmelc, często w jedno zagłębienie kilka kolorów smalcu, który stapia się ze sobą, dając nowe efekty barwne.

c) emalia przejrzysta – przedmiot lub plakjetkę zdobioną rytem lub reliefem pokrywa się lakierami przejrzystymi. Po stopieniu i wypolerowaniu farby wzór zostaje optycznie wzmocniony przez różnice natężenia koloru między wypukłościami i zagłębieniami, w których warstwa laku jest grubsza.

d) emalia malarska, zw. lirnuzyńską – malowanie na gładkiej powierzchni miedzianej farbami emaliowymi różnobarwnymi lub bielą na czarnym podkładzie, przez co uzyskuje się tonację popielatą. 

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – filigran

.

FILIGRAN [franc.< wł.], szt. plast. technika zdobnicza wchodząca w zakres złotnictwa, która polega na wykonywaniu ornamentu lub całego przedmiotu z bardzo cienkich drucików złotych lub srebrnych, często w połączeniu z granulacją.

Kompozycja z drucików wyginanych i spawanych w formie spirali, wolut, kół, łańcuszków, motywów roślinnych, zoomorficznych itp., tworzy delikatny wzór ażurowy.

Filigran stosowany jest głównie przy wyrobie kosztowności, a także ozdobnych przedmiotów i naczyń.

Występuje również w połączeniu z barwnikiem jako tzw. emalia siedmiogrodzka.

W starożytności technika filigranu była znana w kręgu kultury egejskiej (najstarsze precjoza pochodzą z ok. 2500 p.n.e.), w Egipcie i Etrurii (VIII-VII w. p.n.e.).

W średniowieczu rozpowszechniła się szczególnie w Bizancjum (VI-XII w.), Irlandii (X-XI w.), krajach słow. (IX-XI w. – gł. na Bałkanach) i w sztuce islamu.

Osiągnęła wysoki poziom we włoskim złotnictwie renesansowym i w sztuce żydowskiej XVIII w.

Od najdawniejszych czasów była znana w Azji, zwłaszcza w Indiach i Chinach, gdzie stosowana jest do dziś.

Należy do technik występujących często w twórczości ludowej.

W Europie stosowana jest obecnie gł. przy wyrobie srebrnych ozdób.

FILIGRAN [franc.< wł.] znak wodny.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – pektoralik, pektorał

.

• pektorał kapłański.

• pektorał arcykapłana.

• pektorał ministrancki.

• pektorał scytyjski.

• pektorał koloratka.

• pektorał egipski.

• pektorał kamienie.

• efod i pektorał.

• pektorał wojskowy.

• krzyż pektoralny sklep.

.

PEKTORALIK, nie rzucający się w oczy wykwintny zegarek na łańcuszku. Posiadacz trzymał go przy sobie w kieszonce na piersiach. Cieszący się wzięciem w 2 pol. XVII i w XVIII w.

.

PEKTORAŁ [łac.]: 1) wykonany z przepychem krzyż ze szlachetnego metalu, z nietykalną świętością. Gloryfikowany na klatce piersiowej przez hierarchię kościelną: arcypasterzy, kardynałów, biskupów i opatów.

2) ruchomość, nade wszystko maksymalnie reprezentacyjna. Idealizowana na piersiach przez faraonów – dzierżycieli pięciu Wielkich Imion. Ceniona w otoczeniu arcykapłanów żydowskich. W gronie dostojników rzymskich jako oznaka władzy zwierzchniej, często o atmosferze amuletu. Pektorały rozpowszechnione były poza tym w kulturach prekolumbijskich Ameryki. .

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – pierścień

.

PIERŚCIEŃ, szt. plast. pierścionek, dekoracja palców w formie metalowej obrączki z tzw, oczkiem, z przytwierdzonym w nim szlachetnym kamieniem, perłą, koralem, gemmą lub miniaturą.

Pierścień z wprawioną w oczko pieczątką wyrytą w metalu lub w kamieniu nazywać się sygnetem.

Kategorią pierścienia są obrączki, noszone od późnego średniowiecza jako symbol zawartego związku małżeńskiego.

Pierścienie urzeczywistniane są ze szlachetnych metali, sporadycznie z miedzi, żelaza lub rogu, zdobione emalią, niellem, filigranem itp.

Pierścienie znane były od najdawniejszych czasów w większości kultur i środowisk etnicznych.

Były oznaką godności (np. w staroż. Rzymie – senatorów, a później – biskupów, rektorów i in.) lub przynależności do wyższej klasy społecznej.

Stanowiły symbol trwałości przyjętych zobowiązań (np. pierścionki zaręczynowe).

Przypisywano im też znaczenie symboliczne i magiczne.

W staroż. Egipcie znane były sygnety z pieczątką w kształcie skarabeusza, nawleczoną na drucianą obrączkę.

Używano także pierścieni wykonanych z drutu, którego końce nie były skonsolidowane.

W okresie Średniego Państwa wykonywano pierścienie z metalowego paska.

Porównywalne pierścienie stosowane były w Asyrii i Babilonii.

Standard używania pierścieni jako, ozdoby szczególnie rozpowszechnił się w grupie kultury hellenistycznej. 

Wyrabiano wówczas pierścienie z metali i kamieni szlachetnych, a także ze szkła (Aleksandria, Cypr).

Etruskowie używali sygnetów (od IV w. p.n.e.) oraz pierścieni z gemmami (od III w. p.n.e.).

W Rzymie w czasach republiki senatorowie nosili pierścienie żelazne, a w czasach cesarstwa – złote.

W powszechnym użyciu były sygnety oraz perścienie ozdobione kameami.

Pierwsi chrześcijanie nosili ierścienie z monogramami Chrystusa.

We wczesnym średniowieczu wyrabiano pierścienie plecione z drutu srebrnego lub, miedzianego, a także w formie prostych obrączek drucianych.

Pierścienie złote nosili jedynie dostojnicy.

W oczka wprawiano zwykle kaboszony.

W okresie renesansu wraz z Wielkim rozkwitem jubilerstwa występowała wielka różnorodność pierścieni o rozmaicie kształtowanych oczkach, zwykle na bogato zdobionych obrączkach.

W XVII w. modne były pierścienie z oczkiem w formie rozety z jednobarwnych kamieni.

W XVIII w. wyrabiano pierścienie damskie o dekoracji asymetrycznej, na skromnych obrączkach.

W okresie klasycyzmu pojawiły się pierścienie z oczkiem owalnym pokrytym emalią (tzw. markizy).

W XIX w. modne były pierścienie pamiątkowe z wprawioną miniaturą (np. Napoleona, Kościuszki i in.).

Używano także sygnetów z wyrytym herbem lub monogramem.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – naszyjnik

.

NASZYJNIK, ozdoba na szyję noszona przez kobiety, a u ludów prymitywnych także przez mężczyzn.

Naszyjniki używane były we wszystkich kulturach i środowiskach etnicznych.

W epoce kamiennej noszono przystrojenie na szyję z muszli kłów zwierzęcych (używane do dziś przez ludy prymitywne), a pod koniec tej epoki naszyjniki z paciorków miedzianych.

W epoce brązu znano naszyjniki brązowe w formie obręczy z końcami zwiniętymi w uszka oraz skośnie żłobkowane.

W okresie żelaza w pd. i środk. Polsce używane były breloczki brązowe puste wewnątrz lub lite, zdobione poprzecznymi żeberkami, ukośnymi krzyżykami, a na Pomorzu zdobione zawieszki wykonane z kilkunastu pierścieni spiętych klamrą.

W starożytnym Egipcie jako element zdobniczy karku używane były różnego rodzaju amulety, a w Rzymie oprawne gemmy oraz sznury szklanych paciorków.

W Europie w X-XI w. noszono breloczki srebrne splatane z kilku drutów oraz sznury bursztynów. Co więcej w XV-XVI w. – naszyjniki wykonywane z pereł lub korali oraz złote łańcuchy.

Jak również w XVII w. popularne były wisiorki z turkusów, a w XVIII i XIX w. pereł, korali i diamentów (kolie).

Obecnie wykonuje się naszyjniki. także z ceramiki, tworzyw sztucznych itp.

Sznury szklanych paciorków lub korali są uzupełnieniem wielu strojów ludowych.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – brosza

.

• broszka z wypukłą rzeźbą.

• broszka z bursztynu.

• broszka z białą różą.

• srebrna broszka biała róża.

• broszka róża z materiału.

• broszka kwiat z materiału jak zrobić.

• broszka slowo piknik.

• piknik slowo broszka boks.

• piknik słowo boks oraz obraz broszka.

• broszka wyrazy z tych liter.

• anagram wyrazu broszka.

• broszka kokarda.

• duże broszki z kamieniami.

• biżuteria sztuczna broszki.

• biżuteria osmańska.

• wspaniała biżuteria.

• stal chirurgiczna biżuteria.

• drewno żywica biżuteria.

• ozdoba do włosów ślub.

• ozdoba do włosów dla świadkowej.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – broszka

.

FIBULA [łac.], zapięcie czy też agrafka, dekoracja, taka służąca do integrowania garderoby, w nagminnym eksploatowaniu od epoki brązu do średniowiecza.

Archaiczne fibule pojawiły się w II okresie epoki brązu (1500-1300 p.n.e.) w Italii, a nieco później w Danii i w Skandynawii.

Autonomicznie intensyfikowały się 2 fundamentalne formy fibul: jednoczęściowa i dwuczęściowa.

Kompozycja jednoczęściowa (kabłąk i szpila wchodziły w skład jednego kawałka i były połączone sprężyną) przyjęła się w Italii.

Natomiast fibule dwuczęściowe (szpila wyekwipowana w rozszerzonym końcu w otwór obracała się naokoło kabłąka) aranżowano na pn. Europy.

W III okresie brązu (1300-1100) rozwielmożniły się brosze także na obszarze środk. Europy, przy czym fibule łużyckie były dwudzielne, a węgierskie jednolite.

W okresie halsztackim italskie i węg. broszki sprężynowe trwały wszechobecne także na obszarze kultury łużyckiej oraz w pn. Europie.

Produkowano je w znacznym stopniu wykwintne, przyznawano im kształty napiętego łuku, płynącej łodzi, wijącego węża, o robakowatym kształcie liszki lub harfy o stylizowanym trójkącie itp.

Fibule najintensywniej stały się obiegowe w okresie lateńskim, pod sugestią Celtów, a pospolitym przyborem do spinania ubrań stały się na przestrzeni panowania Rzymian.

Na przestrzeni imperium rzym. modyfikowano nieraz konstrukcję sprężynową konstrukcją zawiaskow.

Opodal broszek z podługowatym kabłąkiem weszły w użycie (gł. w III-V w.) fibule zwierzęce koliste i rombowate, przypominające dzisiejsze brosze, zdobione często barwną emalią i wysadzane kamieniami.

W trakcie wędrówek ludów upowszechniły się tzw. fibule palczaste z 3, 5 lub 7 guzkami na główce.

Urzeczywistniane one były nieraz ze srebra i złota oraz zdobione bogato filigranem.

Niebagatelna ewolucja wytwórczości brosz nastąpiła w krajach germańskich.

Dopracowały się tam one obszernej różnorodność form i majątku ornamentyki.

W pierwotnym średniowieczu fibule stały się mniej atrakcyjne, nieco dłużej cieszyły się popularnością jedynie w Skandynawii.

.

Henryk Jan Dominiak Biżuteria – linki zewnętrzne

.

AKT Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach .

KDR – w celu realizacji Karty Dużej Rodziny, 12 lutego 2018 roku, jako „Partner” zawarliśmy umowę Nr 21/2018/OP/O24 .

Henryk Jan Dominiak: Zielona mapa Tychów przy Żwakowskiej – Tychy .

Tychy od dawna do współczesności .

Kamienie są wieczne .

.

.