Ulica Armii Krajowej w Tychach

pełna życia arteria miasta 

Ulica Armii Krajowej w Tychach to istotny trakt gminy 

Ulica Armii Krajowej w Tychach – należy do sztandarowych o największym nasileniu ruchu ulic w Tychach. Łączy centrum z Paprocanami i Jeziorem Paprocańskim.

.

.

Ulica Armii Krajowej w Tychach – przebieg

.

Jej faza wstępna ma miejsce w Rondzie Olimpijskim –  skrzyżowanie al. Jana Pawła II, ul. kard. Stefana Wyszyńskiego, ul. Paprocańska.

Rondo Paprocańskie to kolejne skrzyżowanie ulicy Armii Krajowej z al. Józefa Piłsudskiego.

Ronda Zesłańców Sybiru to powtórna kombinacja z ul. gen. Władysława Sikorskiego.

Swój ciąg ulica Armii Krajowej kończy na styku z ul. Nad Jeziorem opodal lasu należącego do kompleksu Lasy Kobiórskie.

.

Ulica Armii Krajowej w Tychach – otoczenie

.

Przedsiębiorcy

. 

Biuro Rachunkowe STOKŁOSA ul. Armii Krajowej 1. 

Sprzymierzeniec Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach .

.

Ulica Armii Krajowej w Tychach – wyborcze okręgi

.

Tyska Rada Miasta w sprawie podziału Miasta Tychy na okręgi wyborcze uchwaliła dnia 22 marca 2018 roku, że ulica Armii Krajowej przynależy do Okręgu trzeciego podobnie jak: ciąg jezdny Aleja Bielska nr od 135, za wyjątkiem nr 201 i 203, Aleja Marszałka Piłsudskiego nr nieparzyste od 67 i nr parzyste od 28, Aleksandra Zelwerowicza.

Poza tym ulica Alfonsa Zgrzebnioka, Bajkowa, Barwna, Bieruńska, Cielmicka z wyjątkiem nr 4 i 6, Dymarek, Gabrieli Zapolskiej, Gajowa, Generała Ch. De Gaulle’a, Gostyńska, Górna, Grunwaldzka.

Zarówno szlak komunikacyjny Henryka Jordana, Henryka Wieniawskiego, Hutnicza, Jadwigi Jędrzejowskiej, Jakuba, Jasińskiego, Jana Targiela, Jankowicka, Jasna, Jedności, Jemiołowa.

Ponadto trasa Jesienna, Junaków, Jurajska, Jutrzenki, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Księdza Karola Szojdy, Księdza Tischnera, Leśników, Lwa Tołstoja, Łęgowa, Mała, Na Grobli.

Dodatkowo jezdnia Na Wzgórzu, Nad Jeziorem, Nadrzeczna, Okrężna, Paprocańska, Parkowa.

Jak też Plac Filipa Nowary, Plac Zbawiciela, Plac Ziętka, Podgórna, Poziomkowa, Prosta, Przemysłowa nr parzyste do 40 i nr nieparzyste do 19, Rudolfa Zaręby.

W podobny sposób pas Rybitwy, Rzeczna, Stanisława Żółkiewskiego, Stefana Jaracza, Strefowa, Strzelecka, Św. Józefa, Turkusowa.

Powiem więcej szosa Wincentego Witosa, Władysława Jagiełły, Władysława Sikorskiego, Zacisze, Zbożowa, Ziemiańska, Ziołowa, Złota, Zygmunta.

.

Ulica Armii Krajowej w Tychach – geneza nazwy traktu samochodowego

.

Nazwa ulicy ma dosłowny związek z Armią Krajową.

.

ARMIA KRAJOWA (AK), kryptonim SZK (Siły Zbrojne w Kraju), konspiracyjna organizacja wojskowa.

Działała w kraju w okresie okupacji hitlerowskiej. Była podporządkowana naczelnemu wodzowi w Londynie przez niego rządowi polskiemu na emigracji.

Zalążkiem AK była utworzona w Warszawie 27 IX 1939 Służba Zwycięstwu Polski (SZP). Przekształcono ją w styczniu 1940 w Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). ZWZ, kierowany początkowo z Francji, był ogólnokrajową wojskową organizacją kadrową, stanowiącą część składową sił zbrojnych Polski. Miała ona z ramienia naczelnego wodza scalić konspiracyjną działalność wojsk, w kraju oraz nią i kierować.

Po klęsce Francji i przeniesieniu rządu i na czelnego dowództwa do Wielkiej Brytanii gen. W. Sikorski 30 VI 1940 powołał Komendę Główną ZWZ w kraju. Od połowy 1941 ZWZ przekształcał się stopniowo z organizacji kadrowej w organizację masową, prowadząc jednocześnie akcję scaleniową organizacji wojsk.

W związku z tym, rozkazem naczelnego wodza 14 II 1942 ZWZ przemianowany został na Armię Krajową. W 1942-44 AK podporządkowały się m.in. Gwardia Ludowa WRN, część Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), część Batalionów Chłopskich (BCh), część Narodowych Sił Zbrojnych (7 III 1944 przez wcielenie indywidualne) oraz inne drobniejsze organizacje wojskowe.

.

Armia Krajowa cd. 

. 

Zgodnie z założeniami dowództwa i rządu emigracyjnego celem AK było:

1). walka z Niemcami określanymi jako wróg nr I. 

2). udział w odbudowie niepodległego państwa pol. jako kontynuacji przedwojennej Polski, przy utrzymaniu ciągłości władzy państwowej i ustroju społ.-polit.

AK miała po wyzwoleniu kraju spod okupacji zapewnić objęcie władzy przez rządy burżuazyjne. AK kierował Komendant Gł, używający również tytułu Komendanta Sił Zbrojnych w Kraju, oraz jego organ – Komenda Gł (KG).

Struktura terytorialna AK była następująca:

a). obszar (kilka województw-okręgów). 

b). okręg (województwo).

c). inspektorat (kilka powiatów-obwodów).

d). obwód (powiat).

e). rejon (gmina).

f). placówka (wieś, osiedle).

Struktura ta ulegała okresowym zmianom w zależności od sytuacji i podziałów terytorialnych narzuconych przez okupanta.

Założycielem i komendantem SZP był gen. M. Tokarzewski-Karaszewicz „Doktor”. Komendantem ZWZ z siedzibą w Paryżu – gen. K. Sosnkowski (do 30 VI 1940).

Kolejni komendanci w kraju:

gen. S. Rowecki „Grot” do 30 VI 1943 (do aresztowania przez gestapo),

gen. T. Komorowski „Bór” do upadku powstania warszawskiego,

gen. L. Okulicki „Niedźwiadek”. 

Kolejni szefowie sztabu gł.:

płk Janusz Albrecht ,,Wojciech” do 5 VII 1941,

gen. T. Pełczyński „Grzegorz” do upadku powstania.

Liczebność AK szacuje się, wg różnych źródeł, na ok. 250-350 tys. ludzi (1944).

Ogólny plan działania AK przewidywał 3 okresy: konspiracji, odtwarzania sił zbrojnych na wzór struktury przedwojennego wojska (tzw. plan OSZ) i walki powstańczej. Jej zakończeniem miało być powszechne powstanie w momencie zwycięskiej ofensywy mocarstw zach. przeciwko Niemcom.

AK prowadziła prace organizacyjno-wojskowe, szkoleniowe i akcje bieżące: sabotaż, wywiad, dywersję wojsk., działalność propagandną.

Charakter organizacji był niejednolity, zarówno pod względem ideologiczno-polit. (obejmowała ona różnorodne elementy, od zdecydowanie prosanacyjnych i antydemokr. – do demokratów), jak i organizacyjnym (akcja scaleniowa różnych organizacji w ramach AK nie została właściwie nigdy zakończona).

.

A K cd. 

.

Niejednolitość polit. znajdowała swoje odbicie gł. wśród szeregowych członków AK. Na przełomie 1942/43 zorganizowano ośrodek dyspozycyjny (specjalne formacje wydzielone), tzw. Kedyw (Kierownictwo Dywersji). Był on rozwinięciem istniejącego w ZWZ od wiosny 1940 Związku Odwetu z przeznaczeniem do walki bieżącej.Wyróżnił się w swych śmiałych akcjach bojowych. Wywiad wojsk. AK m.in. przekazał Anglikom wiadomości o niem. pociskach V-1 i. V-2.

Ważniejsze akcje:

wykolejenie i podpalenie 1175 transportów niem.,

wysadzenie 38 mostów kolejowych,

zamachy na Niemców (m.in. słynny zamach na dowódcę SS i policji dystryktu warszawskiego gen. Kutscherę),

różnego rodzaju akty sabotażu, jak np. wyprodukowanie wadliwych części silników lotniczych.

W akcjach tych wyróżnili się członkowie Szarych Szeregów, zwłaszcza batalionów „Zośka” i „Parasol”.

Działalność propagandowa AK, powiązana z linią polit. rządu emigr. w Londynie, była prowadzona gł. przez Biuro Informacji i Propagandy (BIP), które powstało w pol. 1940 jako samodzielna komórka organiz. początkowo Komendy Gł. ZWZ, a następnie AK. Wydawano czaopisma („Biuletyn Informacyjny”, „Wiadomości Polskie”, „Insurekcja”, „Żołnierz Polski w Drugiej Wojnie Światowej” i in.), broszury, ulotki i komunikaty radiowe.

Osobny dział pracy propagandowej stanowiła tzw. akcja „N”, szerzenie defetyzmu i dywersji psychol. wśród Niemców za pomocą odpowiednich wydawnictw w języku niem. W miarę rozwoju sytuacji na froncie i wewnatrz kraju nasilało się antykomunist. nastawienie dowództwa AK.

Z jego inicjatywy podejmowane były przez niektóre komórki Komendy Gł. AK akcje wymierzone przeciwko PPR i związanym z nią organizacjom (propaganda, gromadzenie informacji o członkach PPR itp.). W początkowym okresie swej działalności AK koncentrowała się przede wszystkim na akcjach sabotażowych i dywersji. Dopiero 1943, po zwycięstwie wojsk radz. pod Stalingradem i w okresie rozwijających się walk oddziałów GL, rozpoczęły działalność pierwsze oddziały partyzanckie AK. Liczebność ich nie przekraczała ok. 1% całości sił AK. Partyzantka AK rozwijała się głównie w Lubelskiem (Zamojszczyzna), Kieleckiem, na Wołyniu i Wileńszczyźnie oraz w mniejszym zakresie na Podkarpaciu, pd.-wsch. Śląsku (Żywiec) oraz Podlasiu. Propozycje wysuwane przez kierownictwo PPR GL (w początkach 1942 i 1943) w sprawie współdziałania Komendy Gł. AK z dowództwem GL nie zostały przyjęte przez Delegaturę Rządu i dowództwo AK. Komenda Gł. AK odniosła się również negatywnie do powstałej 1944 Armii Ludowej, usiłując doprowadzić do jej politycznej izolacji.

.

A K cd.

.

Mimo zakazu dowództwa AK i jego antykomunistycznej i antyradzieckiej postawy dochodziło nieraz do współpracy taktycznej oddziałów AK z oddziałami GL i AL oraz partyzantką radz. (np. w Radomskiem, Piotrkowskiem i in.).

M.in. z oddziału AK powstała brygada AL „Świt”. Z osłrym sprzeciwem znacznej części żołnierzy i wielu oficerów AK spotkał się głośny rozkaz Komendy Gł. AK z 7 III 1944 o scaleniu AK z NSZ.

W listopadzie 1943 w okresie ofensywy Armii Radz. i odwrotu wojsk hitlerowskich Komendant Gł. AK wydał rozkaz przystąpienia do realizacji tzw. planu „Burza”, opracowanego w myśl instrukcji rządu emigr.

Celem polit. tego planu, wymierzonego pod względem wojsk. bezpośrednio przeciwko Niemcom (atakowanie transportu i oddziałów hitlerowskich w chwili ich odwrotu), było przygotowywanie na wyzwalanych terenach warunków do objęcia władzy przez rząd emigr. i przeciwstawienie się tym samym ZSRR i siłom lewicy społ. skupionej wokół Krajowej Rady Nar.

W dalszym rozwoju sytuacji finałem akcji „Burza” i działalności wojsk. AK stało się powstanie warszawskie, podjęte przez Komendę Gł. 1 VIII 1944.

Działaniami powstania dowodził gen. A. Chruściel „Monter”.

AK została rozwiązana rozkazem Komendanta Gł. (L. Okulickiego) 19 I 1945.

.

Ulica Armii Krajowej – Polska

. 

Ulica Armii Krajowej: Bielsko-Biała, Chorzów, Karpacz, Kołobrzeg, Kraków, Krzeszowice.

Ulica Armii Krajowej: Lublin, Olesno. Siedlce, Wałbrzych, Warszawa, Wrocław, Żary Kunice.

.

Ulica Armii Krajowej – wyrażenie językowe

.

• mieszkanie na sprzedaż armii krajowej bytom.

• armii krajowej tychy.

• armii krajowej wrocław mapa.

• armii krajowej wesoła.

• armii krajowej kod pocztowy.

• park armii krajowej.

• eko park armii krajowej.

• most armii krajowej w toruniu.

• wywiad i kontrwywiad armii krajowej.

• kto był dowódcą armii krajowej w czasie powstania.

• działania armii krajowej.

• armia krajowa ciekawostki.

• armia krajowa maków mazowiecki.

• budynek maczka armii krajowej.

• ludzie lubelskiego okręgu armii krajowej.

• pomnik żołnierzy obwodu biłgorajskiego armii krajowej.

• pomnik obrońców radiostacji komendy głównej armii krajowej.

• stopnie wojskowe w armii krajowej.

• strzelnica sulejówek ul armii krajowej 77.

.

.

.