Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
kategoria prawa Znak towarowy – nazwa DOMINIAK AH
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak – włąściciel Tychy / PL – Klasyfikacja wiedeńska 27.05.01 – Klasyfikacja nicejska 41. Data ogłoszenia, numer BUP, kod publikacji – 2016-07-18, 15/2016, P006 – Zgłoszenia znaków towarowych (od 15.04.2016r.). Data publikacji, numer WUP, kod publikacji – 2017-02-28, 02/2017, P001 – Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak – opis .
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
.
Zielone Tychy Kultura
.
Park Raj
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
park
.
PARK [łac.], duży ogród, lub jego część, o charakterze krajobrazowym.
Nazwa została wprowadzona we francuskiej sztuce ogrodowej XVII i XVIII w. na oznaczenie naturalnych partii ogrodu i przeszła na ang. założenia krajobrazowe XVIII i XIX w.
Rozróżnia się parki rezydencjonalne oraz parki publiczne: miejskie, zdrojowe, sportowe, rozrywki, kultury i wypoczynku itp.
Większe obszary objęte ochroną przyrody noszą nazwę parków natury lub parków narodowych.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
park kultury i wypoczynku
.
PARK KULTURY I WYPOCZYNKU, rodzaj parku ludowego służącego wypoczynkowi oraz rozrywce o charakterze masowym.
Parki kultury i wypoczynku rozwinęły się gł. w ZSRR (Leningrad, Moskwa, Kijów). Ostatnio założenia tego typu są krytykowane z powodu sprzeczności między pojęciem „wypoczynku” i „masowej rozrywki”.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
park narodowy
.
PARK NARODOWY, obszar, który się wyróżnia w skali całego państwa szczególnymi walorami przyrodniczymi o charakterze pierwotnym i którego zagospodarowanie prowadzi się pod kątem ochrony przyrody. Zakłada się je w celu zachowania swoistego krajobrazu, flory i fauny oraz osobliwości przyrody nieożywionej, a także obiektów o znaczeniu historycznym.
Obszar parków narodowych (wynoszący w Polsce powyżej 500 ha) traktowany jest jako własność ogólnonarodowa (zwane był dawniej parkiem natury).
Parki narodowe stanowią obiekt badań naukowych.
Zaznajamiają społeczeństwo z przyrodą i jej problematyką.
Służą również turystyce i wypoczynkowi.
Obejmują najczęściej różnorodne elementy przyrodnicze i krajobrazowe.
Na ich terenie lub na wyodrębnionych w ich obrębie obszarach nie dokonuje się żadnych zabiegów gospodarczych.
Pozostawia się je wolnemu działaniu sił natury (np. w Białowieskim Parku Narodowym).
Albo też prowadzi się gospodarkę dla potrzeb turystyki i wypoczynku oraz działalność mającą na celu przywrócenie pierwotnych cech przyrodniczych (np. w Tatrzańskim Parku Narodowym).
Nazwa park narodowy (national. park) wprowadzona została 1872 w USA na oznaczenie pierwszego na świecie takiego obiektu, wyodrębnionego („dla pożytku i radości ludzi”) w górnym biegu rzeki Yellowstone (pow. 899 248 ha, kaniony, wodospady, gejzery).
Idea zabezpieczenia i zachowania, wybranej krainy dla potomności w nienaruszonym stanie zyskała wielu zwolenników. Największy na świecie jest Park Narodowy Leśnego Bizona (Wood Buffalo, 4 480 700 ha) w Kanadzie, leżący na pd. od Jeziora Niewolniczego. Na jego obszarze, pokrytym prerią, a częściowo lasami, żyje kilkanaście tys. bizoonów i wiele innych zwierząt.
.
park narodowy
.
Ze względu na piękne krajobrazy, liczne lodowce i wodospady szczególnie odwiedzane są w Kanadzie p.n. leżące w Górach Skalistych, np. Park Narodowy Jasper (1 087 800 ha).
W USA ogromny rozgłos zyskały parki narodowe położone na stokach gór Sierra Nevada w Kalifornii, np. Park Narodowy Yosemite (307 951 ha), słynący z drzewostanu sekwoi. Jak również te, które obejmują malownicze kaniony, np. Park Narodowy Wielkiego Kanionu (Grand Canyon, 261 331 ha) – nad rzeką Kolorado w Arizonie.
W Meksyku większość parków narodowych obejmuje wulkany, np. Popocatépetl.
W Ameryce Pd. na wyróżnienie zasługuje pograniczny argentyńsko-brazylijski Park Narodowy Iguaçu (szczególna atrakcja – wodospady na rzece Iguaçu).
Z wielu parków narodowych w rejonie Andów najstarszy (od 1903) jest Park Narodowy Nahuel Huapí (785 000 ha) w Argentynie (lodowce, jeziora, wspaniałe lasy mieszane).
Większość afrykańskich parków narodowych cechuje rozległość terenów, obfitość wielkich zwierząt i na ogół krajobraz stepowy lub typu sawanny. Przykładowo Park Narodowy Kafue (2 240 350 ha) w Zarnbii, Park Narodowy Krügera (1 901 060 ha) w Transwalu, Park Narodowy Serengeti (1 152 550 ha) w Tanzanii.
Do bardziej urozmaiconych pod względem krajobrazu należą: Park Narodowy Kiwu (dawniej Alberta, 809 000 ha) w Kongo (Léopoldville), Park Narodowy Wodospadów Wiktorii (52.909 ha) nad rzeką Zambezi w Rodezji Pd. oraz park narodowy rejonie Atlasu.
Z wielu australijskich parków narodowych większość znajduje się w pasmie Wielkich Gór Wododziałowych (m.in. Park Narodowy Kościuszki 600 000 ha, w Nowej Pd. Walii).
Równie piękne krainy górskie, pełne jezior i wspaniałej roślinności, znajdują się także w parkach narodowych Tasmanii i Nowej Zelandii.
.
Parki narodowe cd.
.
Z krajów wsch. Azji znaczną liczbę p.n. (gł. z wygasłymi lub czynnymi wulkanami) mają:
Japonia (np. Park Narodowy Fudżi-Hakone-Izu, 94 814 ha, ze świętą górą Fudżi-jama) i Filipiny.
W Indonezji, na Malajach, w Syjamie, na Cejlonie i w Indii p.n. służą gł. ochronie fauny i obejmują przeważnie okolice górzyste.
W Rosji rolę p.n. odgrywają „zapowiedniki” ; szczególnie znane są: Ilmeński im. Lenina (32 000 ha) na Uralu, słynący z minerałów (szafiry, topazy itp.), Lapoński (158 300 ha), leżący w strefie tundry. Następnie Krymski (30 200 ha), Kaukaski (251 800 ha).
W Europie pierwsze parki narodowe powstały 1909 w Szwecji, np. Park Narodowy Podjelanta (207 200 ha) czy Park Narodowy Sarek (190 000 ha), leżące w Laponii i znane z wielu lodowców i jezior.
Kilka pięknych p.n. znajduje się w Alpach (Szwajcaria: Park Narodowy Engadin – 16 870 ha.
Włochy: Park Narodowy Gran Paradiso – 56 000 ha, Park Narodowy Stelvio 95 361 ha.
Francja: Park Narodowy La Vanoise – 54 090 ha) oraz w Karpatach (Rumunia: Park Narodowy Retezat – 10 000 ha.
Pograniczne słowacko-polskie: Parki Narodowe Tatrzański i Pieniński).
W Polsce istnieją 23 p.n. m.in.: Białowieski, Świętokrzyski, Tatrzański, Pieniński, Babiogórski, Ojcowski, Wielkopolski, Karkonoski, Kampinoski oraz Woliński, Słowiński (nad jez. Łebą i Gardnem) i Bieszczadzki.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
parkowy krajobraz
.
PARKOWY KRAJOBRAZ, określenie przyjęte dla naturalnych lub kulturowych form krajobrazu, przypominających komponowane scenerie krajobrazowych parków okresu romantyzmu i naturalizmu XIX w.
Typowy naturalny krajobraz parkowy stanowią np. sawanny Afryki równikowej, lasostepy syberyjskie lub czarnomorskie. Krajobrazy parkowe. kulturowe występują w niektórych krajach. Europy i Ameryki, prowadzących racjonalną gospodarkę rolno-leśną. Często z udziałem czynnika kompozycji w sposobie rozmieszczenia i kształtowania elementów zagospodarowania przestrzennego, jak również w myśl wskazań ochrony zasobów przyrody.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
sawanna
.
SAWANNA [hiszp. z karaibskiego], suchoroślowe i mezofityczne zbiorowiska trawiaste w obszarach międzyzwrotnikowych, zwykle z domieszką drzew i krzewów, występujących pojedynczo lub w niewielkich grupach.
Dawniej uważano sawannę za naturalny typ roślinności klimaksowej (klimaks) w strefie klimatów podrównikowych i zwrotnikowych. Obecnie wiadomo, że sawanna obejmuje zbiorowiska o bardzo różnym, charakterze ekologicznym. Obok zbiorowisk naturalnych, których bezleśność uwarunkowana jest niedostatkiem opadów albo okresowym zalaniem (tzw. sawanny zalewowe), należą tu zbiorowiska wtórne, powstające wskutek systematycznego wypalania roślinności przez ludność miejscową w ramach prymitywnej gospodarki.
W wielu przypadkach są to zatem zbiorowiska zastępcze w stosunku do roślinności leśnej lub zaroślowej określonego typu.
W literaturze nauk. spotkać można także ujęcie, w którym sawanna oznacza całość szaty roślinnej w międzyzwrotnikowych obszarach niżowych z okresem suszy trwającym 2,5-10 miesięcy w roku.
Jest to więc typ krajobrazu, częściowo o charakterze parkowym, na który składają się różne formacje roślinne (od lasu monsunowego do półpustyni).
Zależnie od genezy oraz w związku z długością okresu suszy rozróżniamy następujące główne typy sawanny.
Sawanna zalewowa – naturalne zbiorowisko trawiaste, bezdrzewne, w dolinach zalewanych przez rzeki raz lub dwa razy w roku (niekiedy na ponad 6 miesięcy). Na wzniesieniach towarzyszących korytu rzeki występują liczne drzewa.
Okres suszy trwa 0-5 miesięcy. Jednym z typów sawanny zalewowej jest pd.amer. Ilanos.
Sawanna wilgotna – okresowo zielone, wysokie (do 3 m) traworośla, z pojedynczo lub grupowo rozrzuconymi drzewami zrzucającymi liście na okres suszy, trwający 2-5 mies., ten typ sawanny powstaje przez wypalanie lasów.
Sawanna sucha – kserofilne (1-2 m wys.) traworośla, z pojedynczymi niskimi drzewami, zielonymi w porze wilgotnej.
Susza trwa 5-7 miesięcy.
Sawanna sucha powstaje z reguły przez wypalanie lasów suchoroślowych.
Sawanna ciernista – skrajnie kserofilna, utworzona przez traworośla (0,5-1 m wys.), liczne sukulenty, cierniste krzewy (1-3 m wys.) oraz rzadko rozproszone pojedyncze drzewa (do 5 m wys.).
Powstaje w obszarach o skąpych opadach (200-700 mm rocznie), z 7-10-miesięczną suszą, gł. przez wypalanie zarośli.
Roślinność typu sawanna zajmuje szczególnie duże obszary w Afryce, pd. Brazylii oraz w pn. i wsch. części Australii.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
ochrona przyrody
.
OCHRONA PRZYRODY, działalność mająca na celu zachowanie, restytuowanie, a także zapewnienie trwałości użytkowania elementów i zasobów przyrody.
Także coraz wyraźniej krystalizujący się osobny kierunek nauki.
Ochrona przyrody dąży do tego, by nie następowało ustawiczne uszczuplanie bogactw Ziemi i by wszelkie korzyści, jakie człowiek czerpie z przyrody, były możliwie trwałe.
Gospodarka prowadzona bez takich założeń pociąga za sobą niepowetowane straty, jak wzmożenie erozji, zmiany reżimu wodnego i susze, wymieranie niektórych gatunków, masowe pojawy szkodników, wyczerpywanie się zasobów itd.
Ochrona przyrody jest więc potrzebna dla dobra człowieka.
Jej realizacja polega w znacznym stopniu na propagowaniu tych faktów w społeczeństwach, a równocześnie na opracowywaniu podstaw naukowych.
Wyróżnia się kilka motywów ochrony przyrody:
a) gospodarczy.
b) naukowy.
c) estetyczny.
e) społeczny.
f) zdrowotny.
Idei ochrony doszukiwać się można już w czasach starożytnych.
W średniowieczu i później jej przejawem są prawne ograniczenia w łowach i wycinaniu lasów.
W Polsce wprowadzili je Bolesław Chrobry, Władysław Jagiełło, Zygmunt III – w stosunku do bobra, tarpana, łosia, tura i żubra.
Chroniono też cisy.
Nowoczesna ochrona przyrody kształtowała się w XIX w., częściowo pod wpływem. romantyzmu, gł. w związku z rozwojem nauk przyrodniczych.
W 1819 A. Humboldt wprowadził pojęcie „pomnika przyrody” (Naturdenkmal).
1852 powstał pierwszy w Europie rezerwat przyrody w Fontainebleau pod Paryżem.
1872 pierwszy w świecie park narodowy w Yellowstone w USA.
Stopniowo obejmowano oochroną przyrody coraz liczniejsze obiekty.
Tworzono też odpowiednie organizacje i instytucje oraz opracowywano dla niej podstawy prawne.
Na ziemiach polskich już 1868 Sejm Krajowy we Lwowie podjął uchwałę o ochronie kozicy i świstaka.
1886 powstał pierwszy rezerwat „Pamiątka Pieniacka” (starodrzew bukowy w Złoczowskiem).
1921 pierwszy Park Narodowy – Białowieski.
.
ochrona przyrody
.
Szczególnie owocne dla ochrony przyrody jest rozwijanie akcji w skali międzynarodowej.
W 1902 kilka państw europejskich podpisało Konwencję o ochronie ptaków pożytecznych dla rolnictwa.
1922 powstał Międzynarodowy Komitet Ochrony Ptaków (obecnie Międzynarodowa Rada Ochrony Ptaków).
1913 staraniem Szwajcara P. Sarasina zorganizowano Międzynarodowy Komitet Doradczy do Spraw Ochrony Przyrody.
1928 powstało w Brukseli Międzynar. Biuro Ochrony Przyrody, którego działalność 1946 przejęła Międzynar. Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (Union Internationale pour la Conservation de la Nature et de ses Ressources).
Ważne było też powstanie Międzynarodowej Rady Badań Morza (1902), Międzynarodowego Towarzystwa Ochrony Żubra (1925), Światowego Funduszu na rzecz Dzikich Zwierząt (1961).
Podpisanie międzynarodowej konwencji o ochronie wielorybów (1931), o ochronie flory i fauny Afryki (1933) oraz półkuli pn. (1940) i in.
Wzrost zaludnienia Ziemi, rozbudowa miast, przemysłu, centrów komunikacyjnych, a w związku z tym szybkie kurczenie się terenów mających jeszcze charakter naturalny, sprawia, że ochrona przyrody stała się zagadnieniem wręcz palącym.
Początkowo dążeniem jej było niemal wyłącznie ocalenie wybranych obiektów przez ograniczenie lub zaprzestanie ich użytkowania.
Realizuje się to do dziś przez tworzenie parków narodowych i rezerwatów przyrody, pozwalających zachować całokształt ekosystemów i krajobrazów.
Poszczególne obiekty (skały, źródła, jaskinie, okazałe drzewa) chroni się przez uznanie za pomniki przyrody, a wybrane gatunki roślin i zwierząt przez wprowadzenie ochrony gatunkowej.
.
ochrona przyrody
.
Współcześnie, oprócz tej konserwatorskiej działalności, ochrona przyrody obejmuje również ochronę zasobów.
Poiega ona na racjonalnym użytkowaniu roślinności i zwierząt z zapewnieniem ich odnawiania się.
Również na ochronie gleb, wód i powietrza, min. przed zanieczyszczeniem i nadmierną chemizacją, na oszczędnym gospodarowaniu kopalinami i złożami geologicznymi.
Te założenia czynią ochronę przyrody w znacznej mierze synonimem racjonalnej gospodarki i tworzą dla niej wspólną płaszczyznę z leśnictwem, łowiectwem, rybactwem, górnictwem iróżnymi gałęziami techniki oraz ochroną zdrowia człowieka, a w pewnej mierze i z rolnictwem.
Istotnym zagadnieniem ochrony przyrody jest ochrona krajobrazu, polegająca na zachowaniu lub właściwym kształtowaniu jego walorów przyrodniczych. Realizuje się ją gł. w parkach narodowych oraz w niektórych rezerwatach i powinna być uwzględniana w planowaniu przestrzennym.
Ochrona krajobrazu stwarza człowiekowi warunki do wypoczynku i regeneracji sił. W przypadku krajobrazów zdewastowanych pod względem przyrodniczym, np. na zwałach górniczych, dąży się do polepszenia warunków siedliskowych i restytucji roślinności.
Teoretyczne podstawy dają ochronie przyrody studia naukowe z rozmaitych zakresów: biologii (gł. ekologii i fitosocjologii), geologii, geografii, różnych gałęzi techniki i in. W oparciu o nie opracowuje się oryginalne koncepcje ochrony przyrody oraz metody działania.
W wielu krajach istnieją już placówki naukowo-badawcze zajmujące się specjalnie oochroną przyrody, w Europie – w Austrii, Czechach, Holandii, Niemczech, Polsce, W. Brytanii i Ukrainie.
Z organizacji międzynar. największe znaczenie ma Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów.
Posiada ona komisje: Parków Narodowych, Ekologii, Wychowania, Ochrony Gatunków Wymierających.
Publikuje własne wydawnictwa i uczestniczy w wielu szerszych akcjach, np. przygotowanie Międzynarodowego Programu Biologicznego (1967-71).
Ochrona przyrody w Polsce stoi na stosunkowo wysokim poziomie.
Przyczynili się do tego M. Raciborski, J.G. Pawlikowski, A. Wodziczko, W. Szafer, W. Goetel i in.
W 1934 ukazała się pierwsza polska ustawa o ochronie przyrody, następna, 1949 roku.
.
ochrona przyrody
.
Obecnie istnieje i w naszym kraju ok. 1490 (2015 rok) rezerwatów i 23 parków. Kilkaset tysięcy obiektów uznanych zostało za pomniki przyrody. Wydano rozporządzenia o ochronie gatunkowej roślin i zwierząt oraz przepisy o ochronie zasobów, zabraniające np. uszczuplania powierzchni leśnych, zanieczyszczania wód itp.
Organem doradczym Rządu w sprawach ochrony przyrody jest Państwowa Rada Ochrony Przyrody istniejąca od 1919.
Władza wykonawcza należy do Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, który działa za pośrednictwem. Zarządu Ochrony Przyrody i Naczelnego Konserwatora Przyrody oraz współpracujących z nim konserwatorów wojewódzkich.
Sprawami naukowymi zajmuje się Komitet Ochrony Przyrody PAN (powołany 1957).
Specjalną placówką do badań z tego zakresu jest Zakład Ochrony Przyrody PAN w Krakowie (utworzony 1951).
Ochrona przyrody jest wykładana jako osobny przedmiot na wielu wyższych uczelniach.
Organizacją społ. działającą w dziedzinie ochrony przyrody jest Liga Ochrony Przyrody (powstała 1924), ponadto tematyka o.p. wchodzi w zakres działalności PTTK, ZHP i innych organizacji.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
parkway
.
PARKWAY, [ang. ’aleja’], droga dla ruchu samochodowego, prowadzona w świadomie komponowanym otoczeniu zieleni. Drogi takie najczęściej łączą miasto z terenami wypoczynkowymi.
.
Usługi parku rozrywki Henryk Jan Dominiak
linki zewnętrzne
.
Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach .
.