Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak 

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak 

rząd prawa Symbol komercyjny – miano DOMINIAK AH

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak – posesjonat Tychy / PL – Decentralizacja wiedeńska 27.05.01 – Typologia nicejska 41. Dzień ogłoszenia, cyfra BUP, kod publikacji – 2016-07-18, 15/2016, P006 – Protokół znaków towarowych (od 15.04.2016r.). Czas publikacji, stan liczebny WUP, kod felietonu – 2017-02-28, 02/2017, P001 – Udzielone prawa osłonowe na cechy towarowe.

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak – opis . 

. 

.

.

.

. 

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak film  

.

FILM [ang]:

1) rodzaj widowiska masowego. 

2) sztuka ruchomego obrazu i dźwięku (dialogu, muzyki, efektów dźwiękowych).

Głównym środkiem wyrazu w filmie jest; ruch w różnych formach.

Ruch w obrazie, ruch samego obrazu (czyli kamery w czasie dokonywania zdjeć). Również „ruch” pomiędzy poszczególnymi obrazami (ujęciami) zawartymi między momentem uruchomienia kamery i momentem jej zatrzymania, który stanowi montaż, właściwy filmowy sposób opowiadania.

Złudzenie ruchu na ekranie, na którym zjawiają się w ciągu jednej sekundy 24 nieruchome obrazy kolejno następujących po sobie faz ruchu, powstaje dzięki specyficznej bezwładności nerwów wzrokowych. W procesie postrzegania (oko ludzkie nie jest w stanie wyodrębnić zbyt szybko zmieniających się obrazów i nakładają się one na siebie wzajemnie).

Dawne filmy nieme zdejmowano i wyświetlano z szybkością 16 obrazów, czyli klatek na sekundę dlatego obecnie przy wyświetlaniu dawnego ilmu. za pomocą współczesnej aparatury ruch jest przyśpieszony.

Dążność do utrwalenia obrazów rzeczywistości w ruchu jest tak dawna, jak sztuka plastyczna.

Także dawna jest technika projekcji obrazu (średniowieczne „camera obscura” i „laterna magica”).

Odtwarzanie ruchu rozbitego uprzednio na fazy było istotą wielu przyrządów optycznych i zabawek w XVIII w. i później (stroboskop, fenakistiskop, praksinoskop, czyli teatr optyczny i in.).

.

skutki wynalezienia filmu 

.

Wynalazek fotografii pociągnął szybko za sobą próby zastosowania jej do nauowej analizy zjawisk ruchu (doświadczenie Muybridge’a, chronofotograf i strzelba fot. Mareya i in.).

Wynalezienie giętkiej taśmy celuloidowej z perforacją do jej przesuwania (Edison) umożliwiło powstanie filmu (kinetoskop Edisona w USA, bioskop M. i E. Skladanowskich w Niemczech, pleograf K. Prószyńskiego w Polsce i in.).

Krzyż maltański – urządzenie do periodycznego zatrzymywania i uruchamiania taśmy z jednoczesnym przesłanianiem i odsłanianiem obiektywu, czyli pierwszy aparat filmowy, kamerę i projektor wynaleźli, jednocześnie wykonali i wyko-rzystali publicznie Francuzi, bracia L. i A. Lumière.

W 1895 w podziemiach Grand Café w Paryżu pokazali oni publiczności pierwsze króciutkie filmy (Wyjście robotników z fabryki, Wjazd pociągu na dworzec, Polewacz polany i in.).

Bracia Lumière. nazwali swój wynalazek „kinematografem” [gr. kínëma, ∼ tos ‚ruch’, gráphö ‚piszę’].

Pierwsze filmy były niemymi, czarno-białymi, krótkimi (kilkadziesiąt sekund) obrazami, objaśnianymi za pomocą umieszczanych na taśmie i wyświetlanych na ekranie napisów, często fragmentów dialogu.

Stopniowo długość filmów zwiększała się, dokonywano wielu eksperymentów nad zapisem dźwięku i jego synchronizacją z obrazem, wreszcie wynaleziono optyczny zapis dźwięku, odtwarzany za pomocą odpowiedniej aparatury z tej taśmy, na której utrwalony był obraz filmowy.

Projekcja pierwszego filmu dźwiękowego Śpiewak jazzbandu (produkcja USA, reżyser Alan Crosland, z udziałem A. Jolsona w roli tytułowej) odbyła się 1927.

W kilka lat później film dźwiękowy (zwany wówczas „mówionym” – „talkie”) opanował ekrany świata.

.

film cd. 

.

Początkowe próby barwienia taśmy filmowej, kolorowanie całych jej odcinków zależnie od nastroju sceny na niebiesko, czerwono itp. (tzw. wirażowanie) oraz ręczne barwienie fragmentów poszczególnych klatek wizji własnej małymi pędzelkami ustąpiło filmowi barwnemu. Uzyskiwano go dzięki fotochem. metodom barwienia obrazu (trzy warstwy emulsji, uczulone na trzy różne barwy podstawowe na jednej taśmie Korygowano ją dodatkowo w czasie kopiowania różnymi barwnymi filtrami – system „Agfacolor” i in.

Trzy taśmy negatywu w odpowiednio skonstruowanej kamerze, rozbijające obraz na barwy podstawowe i drukowane na jednej taśmie pozytywu – system „Technicolor” i in.

Początkowo wszystkie pokarmy dla ducha zdejmowano i wyświetlano na ekranach o proporcji obrazu 3 : 4.

W walce z rosnącą konkurencją telewizji w latach 50-ych wynaleziono tzw. szeroki ekran (CinemaScope).

W kamerach i projektorach zastosowano obiektywy tzw. anamorfotyczne (niejako „ściskające” i „rozszerzające” obraz).

Ekran wydłużył się do proporcji 1 : 2 : 5,5.

We wszystkich rodzajach ekranizacji podstawowy zespół środków wyrazu – ruch – realizuje się w samym obrazie i za pomocą ruchów kamery.

Kamera umieszczona na wózku lub kranie (wysięgniku) zbliża się do fotografowanego obiektu lub odeń oddala (jazda, najazd, odjazd).

Kamera może obracać się wolno lub szybko wokół swej osi pionowej lub poziomej, gdyż oś kamery umieszczona jest na odpowiednim statywie-trójnogu (panorama pionowa lub pozioma, szybki przerzut kamery, zw. odskokiem).

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak 

plan ekranizacji 

.

Podstawą montażu, zestawiania i łączenia z sobą poszczególnych ujęć są, oprócz ruchu, wymagania filmowych narracji, których zewn. wyrazem jest m.in. zróżnicowanie pojemności obrazu na ekranie, zw. wielkością planu.

Plan daleki to ukazanie całej dekoracji i wielu postaci ludzkich.

Plan ogólny to widok bohaterów na tle całej dekoracji. Plan średni to widok bohatera w części dekoracji.

Plan amerykański, szczególnie często używany, to widok jednej lub więcej postaci ludzkich do kolan, na tle fragmentu dekoracji.

Plan bliski to widok popiersia bohatera.

Zbliżenie to widok twarzy, rąk, szczegółu dekoracji lub rekwizytu.

Dełal to widok np. tylko ust lub oczu, małego fragmentu dekoracji lub części rekwizytu.

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak

kompozycja kadru 

.

Kompozycję kadru filmowego, plastykę obrazu realizuje się dzięki odpowiedniemu doborowi rodzaju ruchu i wielkości planu, a także poprzez ustawienie kamery pod odpowiednim kątem oraz przez odpowiednie oświetlenie.

Na ekranie, wskutek samego istnienia ram ekranu, oświetlenia, ruchu i zmienności planów powstaje złudzenie zmiennej przestrzeni, w której odbywa się akcja utworu.

Złudzenie to współtworzy opracowanie dźwiękowe przeróbek (odpowiednia, do nastroju sceny muzyka ilustrująca oraz szmery-odgłosy).

Dodatkowym ważnym środkiem wyrazu, silnie działającym emocjonalnie, może być barwa i zmienność barw w inscenizacji barwnej oraz znacznie zwiększona dynamiczność przestrzeni i jej pojemność w filmie szerokoekranowym (panoramicznym).

Dzięki zaciemnianiu i roz-jaśnianiu obrazu, powolnemu przenikaniu jednego obrazu w drugi i innym optycznym połączeniom dwu kolejnych obrazów (tzw. roletki, odwrotki i in.) możliwe jest rzekome skracanie i wzdłużanie czasu na ekranie. Zestawianie ze sobą różnych czasów i ukazywanie równoległe dwu lub więcej akcji, które dzieją się w tym samym czasie w różnych miejscach.

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak

film współczesny 

.

Produkcja współczesnego filmu fabularnego obejmuje trzy etapy. 

Przygotowawczy (przedzdjęciowy).

Zdjęciowy.

Montażu i udźwiękowienia.

W okresie przygotowawczym, na podstawie lit. scenariusza filmowego, powstaje scenopis filmowy (dokładny opis kolejnych ujęć obrazu i dźwięku), który jest podstawą do zaplanowania dekoracji. Wyboru miejsc do zdjęć w plenerze, wykonania kostiumów i rekwizytów.

Skompletowana zostaje (czasem w wyniku zdjęć próbnych) obsada aktorska filmu oraz zaplanowany przebieg całej produkcji i jej organizacja.

W okresie zdjęciowym opierając się na scenopisie operator pod kierunkiem reżysera wykonuje zdjęcia do filmu z udziałem i statystów w plenerze (na otwartym. powietrzu) i w atelier (w zamkniętej hali, wyposażonej w specjalnie dla filmu zbudowane dekoracje, które można odpowiednio oświetlić) Wykonywane do filmu zdjęcia są poddawane obróbce laboratoryjnej (wywoływanie, kopiowanie). W okresie montażu i udźwiękowienia zdjęcia do filmu zostają zmontowane, powstaje oprawa muz. i dźwiękowa filmu oraz oparta na oryginalnych negatywach obrazu i dźwięku wzorcowa kopia gotowego f.ilmu. Jej odbitki, tj. kopie eksploatacyjne wyświetlane są w kinach.

.

podział filmu

.

Istnieje kilka podstaw podziału filmu.

Technika wykonania, długość montażu, szerokość taśmy fiim., rodzaj i gatunek.

Filmy współczesne z uwagi na technikę wykonania dzielą się na:

1) czarno-białe i barwne.

2) normalnoekranowe i szerokoekranowe.

3) z dźwiękiem zwykłym (z zespołu głośników za ekranem) lub przestrzennym (stereofonicznym, z wielu głośników za ekranem i w różnych miejscach sali kinowej).

Zaawansowane są eksperymenty nad innymi technikami zdjęć i projekcji, np. cinerama (trzy ściśle przylegające do siebie obrazy, łączące się w jeden na wielkim ekranie), cinemiracle, czyli „krugłorama” (wiele przylegających do siebie obrazów, łączących się w jeden pas, okalający całą salę kinową).

Dalej dynamic frame, czyli „kadr dynamiczny” (obraz film. o zmieniających się automatycznie zależnie od potrzeb treści – proporcjach ekranu). Wreszcie film plastyczny, w którym pełne złudzenie przestrzenności uzyskiwane jest za pomocą odpowiedniej techniki zdjęć i okularów albo ekranu zbudowanego z setek tysięcy małych lusterek lub soczewek.

Nad eksperymentalnym widowiskiem kinowym do oglądania na trzech ekranach naraz (poliwizja) pracował bez sukcesu u publiczności A. Gance w latach 30-ych.

Współczesną formą połączenia występów żywych aktorów, pieśniarzy i baletu z kinową projekcją ruchomych obrazów na wielu ekranach różnej wielkości, kształtu i proporcji jest czechosłowacka Laterna Magica.

Biorąc pod uwagę długość (czas trwania projekcji), wszystkie filmy współczesne dzieli się na krótkometrażowe (do 600 m dł., czyli do 22 min projekcji), średniometrażowe (od 600 do 1200 m dł., czyli od 22 do 44 min projekcji) oraz pełnometrażowe (od 1800 m dł., czyli od 66 min projekcji).

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak

film współczesny

.

Szerokość taśmy decyduje odróżnianiu filmów normalno taśmowych (realizowanych przez zawodowców) od wąsko taśmowych (nakręcanych przez amatorów).

F. współczesny ma wiele gatunków.

Najbardziej znane są różne rodzaje filmu fabularnego (fikcyjne opowieści o ludziach i zdarzeniach, dramaty i komedie, filmy sensacyjne i biograficzne).

W filmach dokumentalnych wykorzystywane są zdjęcia rzeczywistych ludzi w autentycznych sytuacjach (reportaże, kroniki, publicystyka filmowa).

Filmy oświatowe ukazują w popularyzatorski sposób zdobycze nauki i wiedzy.

Filmy instruktażowe za pomocą obrazu i komentarza uczą widzów właściwego sposobu postępowania w różnych dziedzinach życia zawodowego i społecznego.

Filmy animowane (dla dzieci i dorosłych) wykorzystują możliwość ożywienia kukiełki, rysunku lub wycinanki przy pomocy animacji. Ta technika umożliwia powstanie tzw. filmów ikonograficznych.

Dla potrzeb programu telewizyjnego powstają filmy telewizyjne, najczęściej fabularne filmy seryjne (półgodzinne, z powtarzającymi się bohaterami lub podobną tematyką). Są one dostosowane do sposobu odbierania filmu na ekranie telewizora (mały ekran wymaga wielu zbliżeń, mniej planów ogólnych, więcej dialogów i komentarzy).

.

Usługi w zakresie produkcji filmów Henryk Jan Dominiak 

sztuka ekranizacji

.

FILMOWA SZTUKA, dziedzina twórczości artystycznej, którą zrodziła się w pierwszym dziesięcioleciu XX w. (zw. Dziesiątą Muzą wg popularnej przenośni wywodzącej się z tytułu książki K. Irzykowskiego, wyd. 1924).

Początkowo widowisko kinowe nie miało cech artystycznych, było jarmarczną atrakcją, opartą na tandetnym scenariuszu i prymitywnym aktorstwie. Najwcześniej elementy artyst. pojawiły się w filmach fantastycznych G. Mélièsa, który wypełnił je ludową, nieco naiwną poezją.

W 1908 podjęto we Francji próbę „uszlachetnienia” kina poprzez przeniesienie na ekran wzorów teatru (w filmie Zabójstwo księcia Gwizjusza wytwórni Film d’Art wystąpili znani aktorzy sceniczni).

Opracowywanie scenariuszy wg powieści i znanych sztuk scenicznych oraz udział aktorów teatralnych w filmach spowodowały podniesienie rangi społ. adaptacji, ale nie stały się jego awansem artystycznym.

Większe znaczenie dla stworzenia artyst. wartości sztuki wizji własnej miały doświadczenia duń. (opanowany styl gry aktorskiej Asty Nielsen), wł. (wyjście filmu z atelier, budowa dekoracji na wolnym powietrzu). Zwłaszcza amer. (D.W. Griffith zerwał z zasadą podziału kliszy na sceny typu teatr., wprowadził narrację lit.).

W filmach z 1910-18 Griffith i współcześni mu reżyserzy amerykańscy stworzyli filmowe odpowiedniki metafor, symboli i innych figur stylistycznych, co pozwoliło im swobodnie operować takimi elementami akcji filmowej, jak czas i przestrzeń.

Milowym krokiem w artystycznym rozwoju sztuki filmowej było opanowanie umiejętności swobodnego łączenia poszczególnych obrazów w większe całości kompozycyjne – pojawienie się montażu, filmowej metody opowiadania.

Realistyczna twórczość aktorska Ch. Chaplina zmieniła sposób odbioru filmu, zmusiła publiczność do wierzenia w prawdę przeżyć ekranowych bohaterów.

Po 1918 ostatecznie skrystalizowały się artyst. formy sztuki filmowej, dzięki doświadczeniom i osiągnięciom Szwedów, Niemców, Francuzów i Rosjan.

Inicjatorzy szwedz. (zwłaszcza M. Stiller i V. Sjöström) w adaptacjach dzieł lit. na ekran przenieśli do filmów nie tylko fabułę, lecz atmosferę i styl pierwowzorów, subtelnie i wnikliwie przedstawiali przeżycia bohaterów. Z przyrody czynili często nie tylko tło, lecz i współaktora dramatu.

Pomysłodawcy niem. (zwłaszcza F.W. Murnau i F. Lang) w epoce dynamizacji ekspresjonizmu w sztuce znacznie rozwinęli plastykę filmową, poświęcając wiele uwagi dekoracjom, kostiumom i artystycznej wymowie oświetlenia.

.

kadr

. 

Francuscy impresjoniści filmowi (zwłaszcza L. Delluc, M. L’Herbier i A. Gance) w pejzażu i wśród przedmiotów otaczających człowieka znajdowali wizualne odpowiedniki uczuć i myśli bohaterów.

Franc. awangarda filmowa wykorzystała w filmie rytm jego wartości plastycznych.

Wreszcie Rosjanie (zwłaszcza S. Eisenstein, W. Pudowkin, D. Wiertow i O. Dowżenko), tworząc filmy w nowych warunkach społ. i polit. po rewolucji październikowej, zrozumieli znaczenie sztuki filmowej jako środka przekształcania świadomości widzów. Umieli wyciągnąć z tego wnioski artystyczne.

Montaż w ekranizacjach radzieckich przestał być tylko metodą łączenia poszczególnych fragmentów opowiadania, a stał się argumentem rozumowania dialektycznego, objaśniania, jak kształtują się losy świata i ludzi.

Dużą rolę w rozwoju sztuki filmowej na całym świecie odegrały filmy i poglądy teoretyczne S. Eisensteina, zwłaszcza jego celuloid Pancernik Potiomkin (1925).

Tempo dalszego artyst. rozwoju taśm zostało 1928-31 osłabione przez wprowadzenie dźwięku do kliszy.

Zwłaszcza w Ameryce (Hollywood) i w zachodniej Europie film powrócił do dosłownego przenoszenia widowisk teatralnych na ekran – dialog niweczył rytm błony, przekreślał wizualne wartości kina niemego, wprowadzał dłużyzny.

Jednak już na początku lat 30-ych architekci filmowi zaczęli łączyć słowo mówione z obrazem w ten sposób, by głos ludzki uzupełniał i wzbogacał wrażenia wzrokowe (dźwiękowe taśmy R. Claira).

Również ilustracja muzyczna, w obrazie niemym często przypadkowa, została ściśle połączona z obrazem i poczęła przekształcać się w samodzielny środek wyrazu, nadając błonie akcenty dramatyczne lub liryczne.

Pod koniec lat 30-ych, dzięki pełnemu i już artystycznemu wykorzystaniu dźwięku (słowa), płyty negatywne nabrały walorów intelektualnych, nie tylko bawiły i wzruszały, lecz stawały się bodźcem do przemyśleń i refleksji (filmy radz. G. Kozincewa i L. Trauberga, F. Ermlera, M. Romma.

.

cd.

.

Filmy francuskie J. Renoira, M. Carné, J. Duviviera, J. Feydera.

Adaptacje amerykańskie W. Wylera, J. Forda, F. Capry, E. Lubitscha.

Równolegle z rozwojem artystycznym filmu fabularnego (aktorskiego) powstawały i rozwijały się inne formy i gatunki filmów. Pierwsze udane eksperymenty nad filmem rysunkowym (w którym póżniej do perfekcji doszedł W. Disney) przeprowadził we Francji É. Coh1, nad kukiełkowym zaś – Polak W. Starewicz.

Podwaliny pod rozwój dużego ekranu dokumentalnego położył Amerykanin R. Flaherty (film Nanuk Eskimos) oraz angielska szkoła dokumentalnego całunu społ. pod przywództwem J. Griersona (Poławiacze śledzi).

Obraz oświatowy i naukowy rozwinął Francuz J. Painlevè (Konik morski).

Powstała także i rozwinęła się teoria i estetyka sztuki filmowej (we Francji m.in. L. Delluc, J. Epstein.

W Niemczech S. Krakauer, R. Arnheim i in., w ZSRR – L. Kuleszow, D. Wiertow i in.

Na Węgrzech – B. Balázs, w Polsce – K. Irzykowski).

Po 1945 sztuka ekranizacji przeszła dalszy etap ewolucji artyst., w pełni przyswajając sobie trudne formy stylistyki lit. Przykładowo monolog wewn. lub komentarz odautorski, zmienne punkty widzenia losu bohaterów (filmy L. Oliviera, O. Wellesa).

Ambitna, głęboko ludzka problematyka, wartości plastyczne oraz osiągnięcia w zakresie konstrukcji akcji – charakteryzują dzieła radz. awangardy  X muzy.

Przemysł dziesiątej muzy wyzwolił się też z atelierowego akademizmu i rezygnując z dekoracji, zawodowych aktorów i przyjętych zasad dramaturgii starał się być zwierciadłem codziennego życia (wł. neorealizm).

Na początku lat 50-ych wprowadzenie nowych technik (szeroki ekran, stereofonia i in.) i rozwój telewizji doprowadziły do zróżnicowania się tradycyjnych form widowiska kinowego.

Na film oddziałały nowe prądy w literaturze i teatrze, powodując rozluźnienie konstrukcji dramaturgicznej, stosowanie różnych płaszczyzn czasowych, swobodne przechodzenie od widzenia obiektywnego do subiektywnego (franc. „nowa fala”).

.

odwołanie 

.

film Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach .

.

.