Ulica Cienista w Tychach
Ulica Cienista w Tychach o długości 414,46 m
Ulica Cienista w Tychach w całej swojej rozciągłości jest pokryta kostką brukową z granitu (kocie łby).
.
.
.
Ulica Cienista w Tychach przebieg.
Ulica swój początek bierze w skrzyżowaniu z Aleją Bielską będącej pierwszoplanowym traktem miasta. W dalszej kolejności w kierunku zachodnim po uzyskaniu 123,68 m długości krzyżuje się z ulicą generała Józefa Bema. Należy zauważyć, iż na tym odcinku po prawicy graniczy z obszarem tyskiej KMP. Po kolejnych 28,566 m po swojej lewej stronie styka się z ulicą Cichą. Kierując się ciągle na zachód po odcinku 140,22 m krzyżuje się prostopadle z prawej strony z ul. Bałuckiego, a z lewicy z uliczką Stefana Czarnieckieg rozwidlając się po kolejnych 66, 120 m swój bieg kończy w rondzie ze skrzyżowaniem z Begonii i Harcerskiej lub Czereśniowej i Harcerskiej uzyskując ostatecznie skromną długość 414,46 m. W bezpośrednim kontakcie z ulicą od strony południowej (tuż za lewym chodnikiem) znajdują się 3 budynki, które rzucają cień na ulicę – co spowodowało nazwanie ulicy „Cienistą”.
.
Wgłównej mierze spotykane wyrazy bliskoznaczne do słowa cienisty to:
ocieniony, pogrążony w cieniu, bezsłoneczny, pod zdechłym psem, niepogodny, zakryty, osłonięty od światła, chmurny, mrocznawy, czarny.
pogrążony w ciemnościach, pochmurny, mglisty, zacieniony, szarawy, nieoświetlony, osłonięty, pogrążony w mroku, mroczny.
pozbawiony światła, szary, nienasłoneczniony, zachmurzony, zaciemniony, ponury, ciemny, niedostatecznie oświetlony, ciemnawy.
.
.
Ulica Cienista w Tychach polecane
Wszystkich Zainteresowanych ofertą zapraszamy do odwiedzin w Naszym Przedszkolu pod adresem:
.
43-100 Tychy .
Fryzjer Krzysztof Kajzerek Salon Tychy .
• ul. Legionów Polskich w Tychach .
• Kompresory śrubowe w Tychach .
• Specjalistyczny Punkt Przedszkolny .
• Gabinet Terapeutyczny w Tychach .
• Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach . .
• specjalista w zakresie Autyzmu / ZA.
• oligofrenopedagog.
• rehabilitant.
• logopeda.
• psycholog.
• pedagog.
• surdopedagog.
• tyflopedagog.
.
Ulica Cienista w Tychach – warto wiedzieć
REHABILITACJA [łac.], med. zorganizowane współdziałanie lecznictwa ogólnego i usprawniającego, reedukacji psych. i zawodowej (readaptacja, reaktywizacja, rewalidacja). Celem jest przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które wskutek wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się inwalidami okresowo lub na stałe (inwalidztwo).
Rehabilitacja jest procesem społ., który przy wykorzystaniu najnowszych zdobyczy nauk med. i techn. przywraca w optymalnych granicach sprawność uszkodzonych lub upośledzonych układów:
• nerwowego.
• statyczno-motorycznego.
• krążenia i oddychania.
• pokarmowego.
• moczowo-płciowego i in.
Rehabilitacja przywraca poszkodowanym poczucie własnej wartości społ. i zawodowej oraz należne im miejsce w rodzinie i społeczeństwie.
Poszczególne metody rehabilitacji. znane są od dawna; wiążą się one z rozwojem medycyny w ciągu wieków. W cza-sach staroż. szeroko stosowano gimnastykę leczniczą. Była ona wówczas gł. składową leczenia niektórych schorzeń wewn. lub urazów.
Problematyka rehabilitacji w szerokim znaczeniu, jak i sam termin, pojawiły się po I wojnie światowej, kiedy w związku z intensywnym rozwojem cywilizacji, ilości i szybkości środków transportu, rozbudową i mechanizacją przemysłu narastać zaczęła liczba wypadków przy pracy i urazów. Postęp medycyny pozwolił na ratowanie życia ludziom (do owych czasów często skazanym na śmierć), których stan wymagał jednak rehabilitacji w celu przywrócenia ich społeczeństwu.
Zakres rehabilitacji ulegał ewolucji. Początkowo obejmowano nią chorych, którzy zakończyli podstawowe leczenie w szpitalu.
Rehabilitację uważano za trzecią fazę leczenia, za leczenie konwalescencyjne, za doleczanie. Powstały specjalne ośrodki rehabilitacyjne, które w ramach leczenia ambulatoryjnego lub stacjonarnego podejmowały próby zmniejszenia inwalidztwa u ludzi z ukończonym już konwencjonalnym procesem terapeutycznym.
.
Ulica Cienista w Tychach – rehabilitacja cd.
Okazało się, że potraktowanie rehabilitacji jako trzeciej fazy leczenia prowadzi do wystąpienia w ustroju szeregu zmian wtórnych, zarówno psych., jak i morfologicznych, które uniemożliwiają rekonstrukcję zdolności do samodzielnego życia. W przypadkach lżejszych powstawały wyraźne trudności w adaptacji do pełnego, prawidłowego życia społecznego. Stąd rehabilitacja w nowoczesnej medycynie stała się integralną składową postępowania leczniczego poszczególnych dyscyplin klinicznych od pierwszego zetknięcia z chorym, dążąc do przywrócenia mu zdrowia nie tylko jako jednostce, lecz przede wszystkim jako czynnemu członkowi społeczeństwa. Nie tylko przywrócenia mu funkcji fizjol., lecz również funkcji społ. i zawodowych.
Obecnie rozróżnia się trzy zasadnicze rodzaje rehabilitacji: leczniczą, społeczną i zawodową.
Hospitalizacja lecznicza, prowadzona w jednostkach lecznictwa otwartego i zamkniętego, zapobiega rozkojarzeniu czynności układów ustrojowych i powikłaniom, które w warunkach stereotypu życia szpitalnego mogłyby prowadzić do inwalidztwa. Przyspiesza za pomocą oddziaływania psych. i fizykoterapii procesy naturalnej regeneracji ustrojowej po przebytej chorobie. W przypadku trwałych uszkodzeń morfologicznych działa w kierunku zmniejszenia zakresu inwalidztwa, dążąc do przyspieszenia procesu kompensacji, i steruje naturalnym procesem kompensacyjnym w ustroju.
Kieruje procesem adaptacji całego ustroju do częściowego inwalidztwa, gdy nie można go uniknąć w wypadku powstania takich zmian organicznych, których procesy fizjol. nie mogą wyrównać.
Hospitalizacja społeczna polega na umożliwieniu człowiekowi z trwałymi uszkodzeniami optymalnego przystosowania się do warunków środowiska zewn., aby mógł się stać w pełni aktywnym członkiem społeczeństwa.
Kuracja społeczna przebiega przy współdziałaniu organizacji społ. i najczęściej – instancji państwych, które dopomagają w organizacji nowych warunków bytowania, zwłaszcza w środowisku bezpośrednio otaczającym chorego oraz środowisku zawodowym, w organizacji środków lokomocji. Również w zapewnieniu podstaw materialnych dla zabezpieczenia bytu rodzin, w zapewnieniu możliwości korzystania z dóbr kulturalnych i społecznych.
Rehabilitacja zawodowa stanowi zorganizowany proces przystosowania inwalidy do warunków pracy zawodowej przez przystosowanie go do pracy w jego dawnym zawodzie, przy wykorzystaniu pomocy techn. i różnych innych ułatwień (np. ułatwień zapewnionych przez rehabilitację społeczną), przez przeszkolenie go w nowym zawodzie, jeśli wskutek schorzenia lub doznanego kalectwa utracił zdolność do pracy w dotychczasowym.
.
Ulica Cienista w Tychach – rehabilitacja cd.
Rehabilitacja obejmuje praktycznie wszelkie schorzenia i kalectwa, przybierając różne formy, ze względu na rodzaje schorzeń; wskutek szczególnego znaczenia społ. pewnych grup inwalidztwa rozróżnia się:
1) schorzenia narządu ruchu prowadzące do inwalidztwa i zaburzeń w następstwie chorób ortopedycznych i urazów, chorób chirurgicznych, neurologicznych i neurochirurgicznych oraz reumatologicznych.
2) choroby układu krążenia i oddechowego.
3) choroby umysłowe.
4) ślepotę, głuchoniemotę, głuchotę.
Dla pierwszej grupy schorzeń organizuje się oddziały rehabilitacji w szpitalach ogólnych oraz przy klinikach i oddziałach ortopedycznych i chirurgii urazowej, działy rehabilitacji w lecznictwie otwartym, ośrodki rrhabilitacji poszpitalnej, najlepiej prowadzone w uzdrowiskach oraz ośrodki r. kompleksowej, do których kieruje się chorych z trwałymi uszkodzeniami poszczególnych narządów, np. po chorobie Heinego-Medina.
Rekonwalescencję chorych grupy drugiej i trzeciej prowadzą oddziały, szpitale i kliniki specjalistyczne, ponadto przychodnie higieny psych. dla umysłowo chorych.
W grupie czwartej r. prowadzą gł. różne stowarzyszenia (w Polsce Poski. Związek Niewidomych i Polski Związek Głuchych), pod kierunkiem lekarzy specjalistów – okulistów i otolaryngologów.
W rehabilitacji dzieci i młodzieży dużą rolę odgrywa pedagogika specjalna.
W leczniczej i usprawniającej r. schorzeń narządu ruchu zasadnicze znaczenie (oprócz protetyki) ma zespół pięciu kooperujących ogniw stanowisko asystenta społ., zapewniające pełny wywiad. społ., na podstawie któreg nadaje się kierunek rekonwalescencji społecznej i zawodowej, następnie kinezyterapia (leczenie ruchowe, obejmujące m.in. gimnastykę leczniczą), ergoterapia (leczenie pracą), psychoterapia i fizykoterapia.
.
.
.